Onrecht.

 De Delahaye hadden altijd veel ruzie, lees ik op de site van mijn neefje Guido Delahaye. Dat kwam omdat ze niet tegen onrecht kunnen. 

Dat is toch wel de grootste leugen. Die ik me kan voorstellen het is toch een groot onrecht, om een kind niet te vertellen, dat ze met een geboorteafwijking op te wereld gekomen is, het is toch een groot onrecht dat de hele familie opgedragen kreeg om het niet te vertellen en die hele familie Delahaye daar ook nog gehoor aan gaf. Het is ook een groot onrecht, dat die zelfde neef me totaal negeert. Nou ik ben geen Delahaye. Gelukkig maar. Een Crutzen kan ook niet tegen onrecht. Die doet er wat tegen. Die brengt het geduld op en hoopt dat het ooit verandert. Is compromis vol. Dat is een Delahaye niet, die kan niet toegeven dat hij fout zat, is overtuigd van zijn eigen gelijk, ondank dat hij het mis heeft. 

Ik stuur een mail naar de gemeente Kerkrade om inzage te krijgen in stukken van mijn opa. Ik onderteken altijd zonder aanspreektitel. Ik krijg een mail terug met beste meneer Crutzen, dat kan niet. Er wordt van uitgegaan dat onderzoekers alleen mannen zijn. Nou de meesten zijn vrouw. Maar dit terzijde. Dus ik stuur een mail naar de raad van Kerkrade dat als ik zonder aanspreektitel een mail stuur, ik ook aangesproken wil worden zonder titel. Gisteren kreeg ik een brief met de verontschuldigingen van de gemeente Kerkrade. Als dat in Heerlen was gebeurt, had je nooit een antwoord gehad. Maar daar staan de ambtenaren op een sokkel. 

Voor Kerkrade 2 duimpjes omhoog. Dat heb ik ze ook laten weten  

Ik kan niet tegen onrecht. Dit onrecht op mijn oplossen zonder het maken van ruzie, en mensen waarderen als ze een fout herstellen. Gelukkig ben ik geen Delahaye.